بررسی آنتی بیوگرام کودکان مبتلا به مننژیت پنوموکک در بیمارستانهای شهدای تجریش و امام حسین طی سالهای 85 -80

  سابقه وهدف : با توجه مورتالیته بالای مننژیت پنوموکک ( شیوع 10 در صد هزار نفر) که دومین اتیولوژی شایع مننژیت باکتریال را در گروه سنی یک ماهه تا پانزده ساله تشکیل داده و بیشترین عوارض نرولوژیک را در بر میگیرد و با در نظر گرفتن ریسک فزاینده استرپ پنومونیه مقاوم به درمان در دو دهه گذشته نیاز به بررسی بیماران از نظردرصد مقاومت به داروها و تعیین جانشینهای مناسب میباشد. هدف در این مطالعه بررسی مقاومت دارویی مننژیت پنوموکک بعد از دوران نوزادی بستری در بخش اطفال بیمارستان شهدا و امام حسین طی سالهای 1385-1380 میباشد.   مواد و روشها : در این مطالعه که بصورت مقطعی و از نوع توصیفی تحلیلی میباشد , 20 بیمار بعد از دوران نوزادی تا 15 سالگی مبتلا به مننژیت ظرف مدت 5 سال از فروردین 1380 لغایت فروردین 1385 بستری شده و با کشت مثبت مایع نخاع مورد بررسی قرار گرفتند. میزان تعیین حساسیت انتی بیوتیکی جرمهای جدا شده از کشت مایع مغزی نخاعی مبتلا به مننژیت باکتریال پنوموکک به روش کیفی دیسک دیفیوژن انجام گرفت.   یافته ها : میزان مقاومت انتی بیوتیکی استرپ پنوموکک جدا شده از 20 مورد مننژیت باکتریال بدین صورت میباشد.مقاومت به پنی سیلین 35% ‘ کلرامفنیکل 10% ‘ سفالوسپورین های نسل سوم( سفتریاکسون و سفوتاکسیم) 15% ‘ ونکومایسین صفر درصد، ریفامپین 5% دیده شد.   نتیجه گیری : الگوی مقاومت دارویی مننژیت باکتریال ناشی از استرپ پنومونیه در این مطالعه با الگوی مقاومت دارویی کشورهای دیگرتا حدود زیادیمطابقت دارد. لذا بنظر میرسد انتخاب سفا لوسپورین نسل سوم وترجیحا با ونکومایسین(به علت اثر سینرژیسم) ترکیب مناسبی در درمان مننژیت پنوموکک می باشد. هم چنین بنظر میرسد با افزایش احتمال مقاومت به ونکومایسین موارد تحمل به این دارو (رشد ارگانیسم در این انتی بیوتیک) می بایست بدنبال جایگزین های مناسبی برای این دارو باشیم.